Lief Myanmar

3 januari 2018 - Yangon, Myanmar

Lief Myanmar,

De kerstdagen, oud en nieuw. Het blijven speciale dagen. Ik woon deze dagen het liefst in mijn fleecedeken. Weemoedig terugdenkend aan het oude jaar. Dromend over het nieuwe. Een glas gluhwein in de hand, de top 2000 zachtjes op de achtergrond. Dit jaar was het anders. Dit jaar vierde ik het met jou.

Het voelt intiem om deze dagen met jou te delen. We kennen elkaar tenslotte nog helemaal niet zo lang. Heb ik je eigenlijk wel eens verteld over het moment dat ik voor het eerst over jou nadacht? Ik weet het nog goed. Het was november. Ik zat in de ‘Moviegarden’ in Pokhara, Nepal. Ik staarde naar de aftiteling van een film. Het moet ‘Cast Away’ geweest zijn. Ik kreeg een appje van Marleen. Of ik het ook leuk vond om met haar en haar zus Carlien kerst te vieren. In Myanmar ofzo. Myanmar, dacht ik toen. Wat een mooie naam eigenlijk. Het appje van Marleen kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Drie dagen voordat ik Nederland achter me liet, stonden we samen voor mijn huis. Het afscheid stond als een roze olifant tussen ons in. We bleven er maar rondjes omheen draaien. ‘Weet je‘, doorbrak ze toen de stilte. ‘Ik denk dat ik ook ga reizen. Laten we elkaar in december opzoeken in Bangkok.‘ Marleen is een vrouw van haar woord. Dus zo geschiedde. We zochten elkaar op in december. Carlien kreeg ik er gratis bij. Maar Thailand had pech. Jij was het die getuige mocht zijn van onze (her)ontmoeting. Hopelijk heb jij daar net zo genoten als dat ik dat deed.

Onze eerste ontmoeting
Weet je onze eerste ontmoeting eigenlijk nog? Ik landde in Yangon. Je viel als een warme deken over me heen. Toen ik bij het hostel arriveerde, wachtte daar een verrassing. ‘Beer from your friends’ zei de receptionist. ‘Marlin and Karlain?‘ Een biertje kon ik wel gebruiken en dus besloot ik hem meteen maar te incasseren. ‘1500 kyat miss‘, sprak het barmeisje. Juist. Zo kon ik ook wel kado’tjes geven. De volgende dag besloot ik Yangon te verkennen. Ik bezocht pagoda’s en nam een circle train door de stad. Het leek wel een theaterstuk. Verkopers liepen in en uit de trein om de meest willekeurige producten te verkopen. Een man hing uit het raam met een vlag. Op het spoor lagen kledingstukken te drogen. Appels werden voor mijn voeten uitgestald en gesorteerd. Mannen kauwden op bessen, spuugden ze weer uit. Lachten hun rode tanden bloot. Lokale marktjes vonden hun plek op de rails. Ik kwam ogen te kort, wist niet meer waar te kijken. De mensen keken ook naar mij. Wie was eigenlijk de hoofdpersoon in dit theaterstuk?

DSC06459 20180103_140106


(Bier)beproeving
Die avond beproefde ik opnieuw mijn geluk. ‘Nog even over dat biertje‘ zei ik tegen de receptionist van mijn hostel. Hij opende de koelkast. Daar zag ik hem glunderen: een Tiger biertje met een brief van Marleen. Haar lieve woorden dansten in mijn hoofd. Had ik hem maar een dag eerder gelezen. ‘Nog een aanrader’ stond er geschreven. ‘De circle train is erg leuk.‘ Ik glimlachte. Kon niet wachten om haar weer te zien.


Kerstgedachte
Vanaf het eerste moment dat ik je zag, liet je een onuitwisbare indruk op mij achter. De manier waarop je met andere mensen omgaat is hartverwarmend. Op een dag moest ik drie verschillende bussen nemen om mijn eindbestemming te bereiken. Mensen hielpen mij om de juiste plek te vinden om op de bus te stappen. Ik vergiste me in de halte, was weer eens verdwaald in mijn eigen gedachten. De buschauffeur hield vervolgens een andere bus aan, instrueerde zijn collega om mij naar de juiste plek te brengen. Eenmaal in de tweede bus aangekomen, begreep niemand waar ik heen moest. Een bezorgde oude man beveelde een meisje om mij te helpen. Voor ik het wist bemoeide de hele bus zich met mijn logistieke uitdaging. Toen ik opnieuw over moest stappen, liep een jongen met me mee om mij de juiste bus aan te wijzen. De buschauffeur hield mij in gebarentaal op de hoogte wanneer ik eruit moest. In Myanmar is het iedere dag kerst.

Dankbaar
Je inspireerde me echter nog het meest toen je me kennis liet maken met het Thabarwa meditatiecentrum. Wat ben ik dankbaar voor deze ontmoeting. Het meditatiecentrum ligt ten zuiden van Yangon. Thabarwa begon ooit als een meditatiecentrum, maar is inmiddels uitgegroeid tot een opvang. Een paar duizend daklozen, zieken en armen vinden hier hun thuis. Ik verbleef een poosje als vrijwilliger op deze unieke plek. Ik hoef jou als Boedhistisch land natuurlijk niet te vertellen dat tien dagen in een meditatiecentrum niet zo relaxed is als dat het klinkt. Zwerfhonden blaften onophoudelijk, scooters passeerden toeterend. Bedbugs plaagden mij, hielden mij uit mijn slaap. De dagen waren lang en intensief. Om vijf uur ‘s morgens meditatie. Daarna veranderde ik in een verzorgster, waste ik oude mensen. Of was ik een fysioterapeut, engelse leraar of acitiviteitenbegeleider. Of een beetje van allemaal. In de avond was er opnieuw meditatie. Nooit eerder voelde ik zo sterk de kracht van het Boedhisme. De mensen waren door diens geloof zo veerkrachtig. Zo sterk. Sommige mensen hadden niets meer. Geen familie, geen benen, soms zelfs geen toekomst. Velen lagen in een ‘ziekenhuis‘: een sobere ruimte die ze deelden met andere mensen. En een aantal muizen. En dan die enorme dankbaarheid. Dankbaar voor een kopje koffie. Voor een rondje wandelen. Voor het oprapen van een boek. Maar ook de dankbaarheid in het grotere geheel. Zo sprak iemand, die in mijn optiek niets meer had:  ‘Ik moet wel iets heel goeds hebben gedaan in mijn vorig leven. Ik krijg hier nu zoveel hulp.‘

Toen ik engelse les gaf, wachtte een zeer gemotiveerde groep jongvolwassen mij al op. Ze zaten in de startblokken, klaar om nieuwe kennis op te doen. Ik merkte dat ik als docent onbewust nog op scherp stond. Ik wachtte op mogelijke weerstand. Deze bleef uit. Na de les kwam een jongen naar me toe. Of ik hem nog even wilde helpen met zijn engelse uitspraak.

Al van jongs af aan leren mensen hier om elkaar te helpen. Zo helpt een twaalfjarige jongen de vrijwilligers. Een achttienjarige student verzorgt in zijn vrije tijd zijn kamergenoten. Een jongen die niet meer kan lopen, kruipt over de vloer om de was van zijn kamergenoten te laten doen. In Thabarwa is iedereen een beetje elkaars hulpverlener.

received_1961899803827374

Blote voeten en open armen
Door jou leerde ik niet alleen veel over het Boedhisme: je liet mij de essentie van het geloof ook voelen. Sprakeloos was ik, toen ik een ochtend mee mocht lopen met de monniken. Het centrum draait op donaties en iedere ochtend trekken monniken erop uit om geld en voedsel in te zamelen. Daar liep ik dan. Op blote voeten door de woonwijken. Achter mij een rij monniken. Het was aan mij om het geld in ontvangst te nemen. De monniken mogen het geld namelijk niet zelf aannemen. Ik zag hoe de inwoners al klaar stonden in de straten. Vol toewijding gaven zij geld, een zelfgemaakte maaltijd, hun laatste voedsel. De monnik zegende dit voor het in de zakken belandde. Dichterbij kon ik niet komen.

Vrolijk kerstfeest
Jij was erbij toen ik Marleen en Carlien (weer) ontmoette. Toen we de beslissing maakten om na anderhalve week in het meditatiecentrum, samen door te gaan reizen. We reisden naar het plaatsje Kalaw, om vanuit hier drie dagen een trekking te gaan doen. ‘Het is er wel koud’, zo sprak de vrouw van het lokale reisbureautje. Ik dacht aan mijn winterkleren. Hoe die nu ergens vredig in de lucht zweefden tussen Nepal en Nederland. Goed gedaan Anke. Samen met een gids en andere toeristen, liepen we in de prachtige natuur. Het was stil. Mensen waren aan het werk in de chilivelden. Buffels passeerden ons. In de avond sliepen we bij lokale families. De zussen hieden de sfeer er goed in. Ik heb ze duidelijk geinspireerd met mijn fijne motoriek. Bij iedere misstap ging er een gejoel op. ‘Doeeeee de Anke’ brulden ze dan om het hardst. Gevolgd door een dansje. Verder vonden ze me heus niet onhandig hoor. Ik genoot ernorm van hun grappen en grollen. Nuchtere uitspraken, verloren Friese gezegden, immitaties van filmpjes die ik niet kende. Ze waren van alle markten thuis en waagden zich dapper aan een heropvoeding zodat ik ook een beetje hun zus kon worden. Iedere dag was er wel een prethoofd dat vroeg: ‘Geniet je wel Anke?’ Het Bootsma cabaret was een never ending story. En ik zat met liefde op de eersterang. In de avond ging het kampvuur aan. Toen Marleen en Carlien ook nog de gitaar pakten en begonnen te zingen, voelde ik me de gelukkigste persoon op aarde. Vrolijk kerstfeest.

IMG_0211 IMG_0204

Blije momenten
Weet je wat ik trouwens zo leuk aan je vind? Dat ik zo goed met je kan lachen. Ik zal dat ene moment nooit vergeten. Ik nam de nachtbus, moest anderhalf uur wachten op een verlaten busstation. ‘Ik haal wel even zwarte koffie‘ zei ik tegen de zusjes. Nu is zwarte koffie hier al een grap op zich. Koffie zonder melk en suiker? Bestaat dat dan? Na drie pogingen gaf ik het dan ook op en ging ik akkoord met een mierzoete variant. Het mocht dan ook al lang geen ‘koffie’ meer genoemd worden. De vrouw van het eenttentje gaf me een porseleinen kopje. Ik vroeg of ze ook ‘coffee to go’ had. Ze keek me wazig aan. ‘Take away?’ probeerde ik. Haar blik bleef troebel. Ik graafde dieper in mijn sobere engelse vocubalaire. ‘Plastic?’ riep ik uiteindelijk wanhopig. Ze knikte. Toen haalde ze een boterhamzakje. Zonder met haar ogen te knipperen, goot ze de koffie in het zakje. Daar stond ik dan. Een lullig boterhamzakje met hete koffie in mijn hand geklemd.

received_1947782821905739

Ik moest ook al zo lachen toen we in Bagan aankwamen. Prachtig trouwens, de zonsopgang daar tussen de pagoda’s. De ballonnen die opstegen. Man, wat ben je mooi. Enfin. We kwamen aan in het holst van de nacht. We slopen het hostel binnen, waar de eigenaar lag te snurken. Marleen en ik nestelden ons iets verderop, op de stenen vloer. Dichtbij durfden we niet te komen. Bang dat ieder kuchje hem wakker zou kunnen maken. En bang dat de arme man een hartverzakking zou krijgen op het moment dat hij ons zou zien. En dan het iets assertievere Spaanse stel dat een uur later met veel bombarie binnen kwam lopen. Of er nog kamer vrij was. Ze hadden nog net geen pan met pollepel bijzich. De man schoot overeind. Met verkneukelde gezichten en een stijf lichaam van de harde vloer, voegden we ons bij hen. Tja. Zo kon het ook.

Stiekem lachte ik trouwens ook wel om de lekke banden tijdens onze fietstocht. En cabaret Bootsma fansels.

IMG_0205 IMG_0202

Mijmeringen
Op oudjaarsavond keek ik jou lang in de ogen. Herinner jij je dat moment ook nog? Een handjevol vuurwerk ging de lucht in, terwijl een klein feestje het dakterras van het hostel domineerde. Ik probeerde mezelf te zien in jouw ogen. Ik dacht na over het afgelopen jaar. Dit keer niet in een fleecedeken gewikkeld. Wel met een drankje in mijn hand. Ik dacht. Ik mijmerde. Over de toekomst, over jou, over ons. Ik stelde mezelf vragen. Wil ik hier blijven? Met jou samen de toekomst ingaan? Hoe sta ik op dit moment eigenlijk in de prachtige reis die ik aan het maken ben? De melancholie van oudjaarsdag haalt me toch wel in, zo leerde ik. Het maakt niet uit hoe ver ik ga.

20180103_141800 DSC06589 

Verhalen vangen
Behalve ouwehoeren, kon ik ook goed met de zussen praten. Op een avond zei Carlien tegen mij: ‘Toen ik weg ging, citeerde iemand: Traveling – it leaves you speechless, then turns you into a storyteller.’ Ze keek me aan. ‘Het is grappig. Want jij bent het al. Jij bent nu echt al een verhalen verteller.‘ Ik liet haar woorden even bezinken. En toen wist ik het. Ik ben nog niet klaar om naar huis te gaan. Ik wil meer verhalen vangen.

En daarom, lief land, stuur ik je deze brief. Om je te bedanken. En om afscheid te nemen. Ik heb een besluit genomen. Het is tijd om jou hier achter te laten. Om alleen weer verder te gaan. Als er iets is dat ik van jou(w geloof) heb geleerd, dan is het wel om los te laten. Over een aantal dagen zal ik doorreizen naar Nieuw-Zeeland. Een plan heb ik niet. Want zoals jij me leerde: Alles is veranderlijk. Niets is voor altijd. Voor het echter zover is, reis ik met Carlien en Marleen naar zuid Maleisie. Hier brengen we opnieuw een bezoek aan een meditatiecentrum. Deze keer gaan we niet als vrijwilliger. We gaan een aantal dagen de volledige stilte in. Niet praten, niet lezen, niet dineren. Terug naar het begin. Ik vind het spannend, maar ga het graag aan.

Wat ben ik blij dat ik je heb leren kennen. Ik wil je bedanken voor alle mooie momenten samen. Voor alles dat je me hebt laten zien, laten voelen. Voor alles dat je mij hebt geleerd. Ik mis je nu al. Het ga je goed.

Veel liefs,

Anke

IMG_0221

Ps. Ja. Het antwoord is ja, Marleen en Carlien. En of ik geniet.

Foto’s

6 Reacties

  1. Nanda:
    3 januari 2018
    Heerlijk om zo nog een beetje mee te beleven, wat een prachtige ervaringen weer rijker! Geniet!
  2. Marije:
    3 januari 2018
    Wouw Anke😍. Wat een heerlijke reis it is. Ik beleef het zo met je mee in jouw verhalen. En door om nog meer mooie ervaringen rijker te worden. Enjoy laiverd😘
  3. Fetsje:
    4 januari 2018
    Lieve Anke, het is steeds weer een boeiende verrassing, jouw reisverhaal! Nu op naar weer nieuwe ervaringen, heel veel reisplezier! Veel liefs van Henk en Fetsje.
  4. Symon Odinga:
    4 januari 2018
    Een heel ontroerend, indrukwekkend en humoristisch verhaal.
    Een genoegen om te lezen. Een uitstekend verhaal voor in een reisgids!
    Een hele goede reis verder.
  5. Douwe van der Kooij:
    7 januari 2018
    Nei us fakânsjes yn Thailand en Maleisië tinke wy, nei it lêsen fan dyn ferhalen: wanneer sille wy wer dy kant ut. Dyn ferhalen wekke gefoelens op. Prachtich. Douwe en Jolanda.
  6. Francien:
    7 januari 2018
    Een prachtige en ontroerende liefdesverklaring, ik ben weer onder de indruk.
    Ik hoop dat je nog veel verhalen zult vangen en aan ons door verteld.
    Liefs Francien