Vietnamees ganzenbord

'Op ganzenpas over de gebaande baden'   
 

Allereerst: Bedankt voor alle lieve/leuke/grappige/onverwachte/spontane/originele reacties die ik (of mijn familie) van jullie krijg(t) op mijn reisverhalen. Ik vind het heel bijzonder dat zoveel mensen mij vanuit Nederland volgen. Ook mensen die ik weinig of zelfs nooit (!) heb gezien of gesproken. Met als eregast mijn 94-jarige trouwe volger uit Dronrijp. Wauw. Een grotere motivatie om te blijven schrijven kan ik niet verzinnen. :-)

Ten tweede…

Een maand in Vietnam was voor mij als een groot ganzenbord. De put bestaat hier ook, dus je hoeft alleen maar de ganzen te vervangen voor wat buffels. En geen zorgen: die zijn er hier genoeg. Voor een optimale beleving van Vietnam raad ik je aan dit spel volledig uit te spelen. Het spel start op het moment dat je op legale wijze het land binnenkomt. Vervolgens wachten je een aantal ervaringen. Verlaat je het land veilig, dan heb je het spel uitgespeeld. Maar pas op! Verlaat het land voordat je visum afloopt. Lukt dit niet, dan ben je gediskwalificeerd en moet je het land per direct verlaten. Je bent dan niet langer deelnemer van dit spel. Ben je het land veilig uit? Gefeliciteerd! Zie daar een waardevolle overwinning op jezelf. Want inderdaad, je speelt dit spel alleen.

Er zijn talloze spelregels. Veel mensen gingen je voor en zij gooien het liefst allemaal suggesties en adviezen over je heen. Ik raad je aan deze links te laten liggen en het spel vooral zelf te ervaren. Je zult her en der vanzelf wel tegen spelregels aanlopen. Beschouw ze dan als richtingaanwijzers. Vergeet niet om af en toe goed om je heen te kijken. Verwonderen staat vrij. Selfies, hippe hashtacks en backpackjargon is echter strikt verboden. Dat hoef ik je niet uit te leggen. #Toch?#jeweetzelf 

Succes!

---

Je staat op het vliegveld in Guilin, China. Dit is jouw exclusieve startpunt. Sommige mensen zullen op andere plaatsen en momenten deelnemen aan het spel en/of het spel voortijdig verlaten. Accepteer dit en focus je op je eigen spel.

•    Welkom op het vliegveld. Inchecken moet daar, bij de incheckbalie. Makkelijk zat. Loop er met zelfvertrouwen heen en probeer niet te denken aan de bult op je hoofd omdat je met je slaapdronken hoofd in de vroege ochtend tegen een glazen deur aanliep toen de taxi bij je hostel arriveerde.

•    Helaas, het Chinese systeem wijkt af van het Nederlandse. Inchecken voor internationale vluchten moet niet bij de incheckbalie. Je moet naar een hoek waar een doorgang is waarop staat dat er geen doorgang is. Logisch. Loop erheen met je loeizware backpack in een flightback (want dat is zo lekker handig. Je kunt hem alleen niet meer op je rug dragen.) Wacht daar samen met een Amerikaan die je graag gezelschap houdt en tegen hetzelfde probleem aanloopt. Blijf een beurt staan.

•    Gefeliciteerd! Ondanks dat je geen returnticket hebt, mag je na een stuk of vijf paspoort- en ticketcontroles (echt waar) doorlopen. Nog wel even een keer langs de security. En, oké, nog even een ticketcheck. En een reserve check. Maar dan zit je toch echt in het vliegtuig. De reis naar Vietnam kan beginnen. 

•    Of... toch niet. Het vliegtuig heeft problemen. Verlaat het vliegtuig per direct en ga terug naar de vertrekhal, wacht daar anderhalf uur zonder informatie en reken ondertussen uit hoe je uitkomt met je tijd en of je je overstap in Bangkok nog kunt halen. Je speling min anderhalf uur, min de extra tijd die je nog zult verliezen bij de tussenlanding in Nanning, verrekend met een uur tijdsverschil  = ... nogal ingewikkeld om uit te rekenen maar het levert in ieder geval enige onrust op. Blijf staan en wacht rustig af tot je door kunt gaan.

•    Hoera! Je kunt door. Je laat je ticket en paspoort opnieuw twee keer zien en kunt dan een ander vliegtuig in. Je landt in Nanning, verlaat het vliegtuig, krijgt een groene sticker op je shirt geplakt en moet opnieuw op zoek naar het vliegtuig dat je naar Hanoi brengt. Maar eerst checkt iemand opnieuw je paspoort. Dan zet een ander een streep door je Chinese visum. De derde geeft je een stempel. Dan opnieuw de security. En, voor de verandering, laat je nog twee keer je paspoort en ticket aan twee personen zien voor je het vliegtuig ingaat. Dit kan natuurlijk ook onmogelijk door slechts één persoon gedaan worden. Je begint te begrijpen hoe het met de werkgelegenheid in China gesteld is. (Oh ja, dit was een rechtstreekse vlucht. Op de Chinese manier.)

•    Welkom in Bangkok! Mocht je je een moment afvragen of je wel in de juiste stad aangekomen bent… daar is geen twijfel over mogelijk. Je struikelt over de backpackers, ziet overal blonde mensen, hipsterbaardjes, knotjes en slippers. Welkom in de backpackwereld. Tijd om hierbij stil te staan heb je niet. Schiet op, je moet je vliegtuig naar Hanoi halen en je boardingpas omwisselen. Bij het loket aangekomen wacht je een onaangename verassing: je vlucht blijkt van een andere maatschappij. Welke? Dat kan ze niet vertellen. Wel dat je op moet schieten want anders haal je het niet. En oh ja, je bagage is door gelabeld dus zal dan zonder jou vertrekken. Versnel je pas en ga drie stappen vooruit.

•    Je weet inmiddels wat de juiste maatschappij is en rent naar de gate. Je bent nog op tijd, maar hoort dan dat je bagage nog niet gearriveerd is. Uiteindelijk komt het allemaal goed en dan vlieg je toch naar Hanoi. Welkom in Vietnam. Laat het spel beginnen.  

**

•    Je gunt jezelf wat comfort en laat je bij het vliegveld in Hanoi door je hostel ophalen. Maar nog even geduld, want je visum laten checken kost de nodige tijd. Helaas, je ziet even later nergens de letters van jouw naam op de bordjes die triomfantelijk omhoog worden gehouden. Je belt het hostel, spreekt een exacte plaats af en stapt dan in de auto. Maar wel mooi de verkeerde. Een oplichter kent de afspraken van de hostels iets te goed, staat op dezelfde locatie en luist jou erin met zijn praatjes. Je wordt naar het verkeerde hostel gebracht. En het geld? Dat zal jouw hostel nooit terug zien. Naïef zijn heeft een prijs. Blijf een beurt staan om je actie te overdenken.

•    Tijd om te wennen aan dit nieuwe land. Het is erg grijs en benauwd, zo tussen de 35 en 40 graden. Af en toe komt de zon door. Bij het idee om een foto te maken loopt het zweet al over je rug. Door het regenseizoen kan het erg hard (maar kort) regenen en onweren. Soms staat de straat ineens blank of valt de elektriciteit uit. Overal zijn backpackers en de vietnamees spreekt een beetje Engels. (“Heyladywhereyoufromhowareyouwhatsyournamebuyfrommemaybelater?”) Het land is inmiddels duidelijk ingericht op toerisme. Men leeft op straat en alles gebeurt dan ook op straat. Haren worden door kappers op straat geknipt, vlees hangt klaar voor de verkoop, een man rijdt langs met uitstekende bamboe, de weg wordt ergens opnieuw willekeurig aangelegd, midden op straat wordt aan scooters gesleuteld en ‘proppers’ proberen jou naar restaurantjes te lokken. Je vindt de mensen nog niet heel aardig, behalve dan de mensen van het hostel die je vaak enthousiast begroeten. “Hello Enkuuu, how are you today? Time for breakfast? So sad you are leaving. I like you!” Nog steeds wordt je op de foto gezet en aangesproken, al is dit veel minder dan in China. Ook later, op het platteland, vind je de mensen vriendelijker. Je hebt daar minder het gevoel als wandelende goudstaaf rond te lopen. Toch heb je hier ook begrip voor. Het heeft iets treurigs. Verkopers in sloeberkleren die hun goed proberen te slijten op straat. De oude man die om tien uur ’s avonds een dun kleedje op de tafel van het hostel legt, daarop slaapt en de deur ’s nachts voor dronken toeristen open doet. (Voor een extra zakcentje) Of de arme schoonmaker die jouw kamer schoonmaakt en daarbij op de vingers gekeken wordt door haar baas. De, door de oorlog, verminkte bedelaars op straat. Of wat denk je van de jongen die als enige van zijn familie studeert, hard werkt en een deel van zijn geld naar zijn arme familie in de bergen opstuurt? (En daardoor samen met twee andere jongens één bed moet delen. En vier uren moet lopen naar zijn school) Ook slaan sommige meiden op de vlucht. Zo komt ‘kidnapping’ nog steeds voor: vrouwen kunnen door mannen ‘gestolen’ worden. Het doet wel een beetje zeer he? Jij die hier zo zorgeloos rondloopt en gezegend bent met je komaf. Dus tel je zegeningen en ga een stap vooruit. Oh, het eten vind je trouwens heerlijk (en spotgoedkoop) en de veelzijdige natuur adembenemend. En de koffie! (Export nummer twee) Ja, de koffie... zei ik al dat je een stap vooruit kan?   

•    Oeps. Je zit in de put. Je bent verkouden, het is erg benauwd, je hebt onaardige kamergenoten en komt erachter dat je hoogstwaarschijnlijk beroofd bent. Je mist erg veel geld (echt veel) en je bent niet de enige… gelukkig zijn er veel Nederlanders in je hostel. Hoewel, gelukkig… blijf drie beurten staan om te overdenken hoe je jezelf weer op de been wilt krijgen. Spoel ondertussen je frustraties weg met wat happy hour biertjes. En daarna voorzichtig de straat weer op, want nooit eerder zag je zoveel chaos (scooters) op de weg. Scooters en motors zijn hier het hoofdvervoersmiddel. Ook hier zitten ze met hele families op één scooter. En regels? Tja, uh, regels… gewoon gaan. Oversteken doe je hier blind en met knikkende knieën, zoals je vroeger met je broers op de Atarie speelde met het overstekende konijntje. Maar deze keer met slechts één leven.

•    Je baalt nog steeds flink maar besluit dat je toch door moet. Je neemt (tevergeefs) contact op met je reisverzekeraar, gaat (tevergeefs) in gesprek met het hostel en boekt dan (gelukkig niet tevergeefs) een bootticket naar een eiland, Cat Ba. De zoute lucht zal je verkoudheid en gefrustreerde hoofd goed doen. Een stap vooruit dus. (En je hoofd omhoog.)  

•    Het werkt! Je boekt ter plekke een dagtrip op een boot en je hebt fijn gezelschap. Je ziet mensen terug die je eerder ontmoette, zwemt tussen de rotsen naar een privé strand, kayakt tussen de apen, geniet volop en… verbrandt. Sukkel. En je had je nog wel ingesmeerd. Twee stappen terug dan maar om af te koelen. 

•    Knalrood en met pijnlijke voeten keer je terug naar de warme, drukke hoofdstad. Je blijft je verbazen over het verkeer en het leven op straat. Je weet niet of ze hier aan verkeersexamens doen, maar één ding weet je wel: jij had de examinator hoogstpersoonlijk omgekocht. Sommige winkels verkopen veelal één product. Voor je het weet sta je in een winkel met honderd ventilators. Ook hier verkoopt men alles op straat en zie je fietsen vol ananassen of bloemen. Pas wel op, want ze stelen hier veel. (Maar zoiets dacht je al wel) Je bezoekt het vrouwenmuseum en je beeld van het volk wordt onmiddellijk genuanceerder. De Vietnamese maatschappij draait zo ongeveer op de vrouwen. Zij baren de kinderen, doen al het zware werk, bewerken de rijstplantages en doen het huishouden. En de mannen? “Men are lazy” zo vertelt een jonge vrouw jou even later. Ze is jonger dan jij maar met haar gezinsleven en alle culturele verschillen kunnen jullie levens niet verder uit elkaar liggen. Jouw land zal ze nooit kunnen bezoeken, verzucht ze. Je slikt. Reizen wordt ook door hun paspoort bemoeilijkt. Om een visum te krijgen moeten ze aantonen genoeg geld op hun rekening te hebben. Maar hoe doe je dat als je 20 dollar per dag verdient? Men is hier bij de geboorte meer blij met jongens dan meisjes. Vrouwen verlaten na het (vroege) huwelijk hun familie. Ook bij de (bizarre!) huwelijksceremonies zijn de verschillen in status zichtbaar. Mogelijk speelt in deze rolverdeling de pas verstreken oorlog ook een belangrijke rol. Diezelfde oorlog zie je hier overigens nog in veel opzichten terug...  Maar nu eerst weer terug naar je voeten. Koel ze een middag want zo kun je niet verder lopen. Ik zie je hoopvol denken: Morgen dan misschien bruin? Nee hoor. Donkerwit. En dan heb je nog geluk.

•    Met nog enige pijn aan je voeten vertrek je naar het prachtige Sapa, gelegen in de bergen. Je boekt een farmstay. Je slaapt op een zolder bij een Vietnamese familie die daar in een klein dorpje nog op traditionele wijze leeft. Om je heen zijn varkens (en dat ruik je), kippen en talloze rijstvelden. Vrouwen werken op het land, kinderen rennen rond en wassen zichzelf in een regenton, een jongen rijdt op een buffel. In de avond kookt de familie voor je en samen met een lokale gids doe je een hike door het prachtige landschap. Je bezoekt een bamboebos. De natuur is adembenemend en, zoals een Canadees jongetje zo mooi verwoordt: je bent in de wolken. Je wordt bestormd door kinderen die armbandjes verkopen en vrouwen die je achtervolgen in de hoop dat je iets van ze koopt. ‘Nee’ kennen ze hier niet, al wint ook hier de aanhouder lang niet altijd. (“Buy from me, two for five, where you from?” En altijd weer dat zangerige toontje, alsof ze dat er ook bij hebben geleerd) Je irriteert je aan hun benadering, alleen al zoals ze je met grote getale op staan te wachten bij de bus, maar enige verdieping in diens cultuur laat je al gauw een andere kant van het verhaal zien. Als je rondloopt zie je de buurman met een levende, fladderende eend lopen. Als je de berg oploopt sta je oog in oog met buffels die je, midden op het zeer smalle paadje, tegemoet komen lopen. Toch maar weer een stap terug dus. Je weet maar nooit. Want wat staat er vanavond eigenlijk op het menu?  

•    Je reist weer terug naar Hanoi en neemt de nachtbus naar het nationaal park Phong Nha. Hier is de grootste grot ter wereld te vinden. (Maar no way dat jij daar 3000 euro voor gaat betalen) Je komt om 4.00 in de nacht aan. Samen met een groepje reizigers uit India neem je de taxi naar de farmstay. Het ligt op het platteland en terwijl je een prachtige zonsopgang ziet, maakt het groepje jou nog enthousiaster over India, het land dat je zo graag eens wilt bezoeken. Nog voor de zon zich helemaal laat zien, zie je de boeren de buffels naar het land brengen. Zij staan vroeg op zodat ze rond 6.00 uur op de markt hun verse vlees kunnen verkopen. Het  is een indrukwekkend gezicht. Maar dan treurig nieuws: Het is niet de juiste farmstay. Diegene die jij boekte is nieuw, heeft bijna dezelfde naam en doordat je het via een tussenorganisatie boekte is het misgegaan. De manager wil je wel een lift geven naar een ander hostel in de buurt. (Want dit gaat echt ver boven je budget) Nog maar een keer gooien dus. Je hebt er overigens wel een adresje in India bij. 

•    Je ontmoet een Nederlandse groep meiden die allemaal alleen reizen. Dus daar waren ze al die tijd… Tot dit moment was je vaak de enige solo reiziger. Jullie boeken een tour naar de grotten. Je doet een zipline naar de ingang van een donkere grot, zwemt in de grot in een modderbad en kayakt terug. Het toerisme hier lijkt wederom voor de helft uit Nederlanders te bestaan waardoor je je afvraagt of er überhaupt nog mensen in Nederland zelf zijn. Midden in de glibberige grot gaat het gesprek dat je opvangt dan ook over de anticonceptiepil en spiraaltjes. Twee stappen vooruit voor je moed. (Want die zipline was best spannend. Of dacht jij stiekem meer aan het trotseren van die gesprekken? ;-))  

•    Je brein bevindt zich in een pittig filosofisch monoloog. Terwijl jij in je hangmat ligt tussen stoere, bierdrinkende reizigers die alles ‘chill’ vinden (al dan niet met een tattoo van Vietnam/Thailand/Australië. ‘Want die trip veranderde mijn leven weetje’), verlies je abrupt je interesse in je boek. Overal om je heen hoor je dezelfde stoere gesprekken, vaak ook nog in het Nederlands. Iedereen doet exact hetzelfde. (En je ziet overal dan ook steeds dezelfde mensen) Maar, zo vervolgen ze, hun reis is wel uniek. ‘Off the beaten track.’ Ze reizen op authentieke wijze terwijl ze zich van feestje naar feestje door het Vietnamese landschap wanen. Je irriteert je mateloos maar schrikt ook van deze heftige irritatie. Waarom stoort het je zo? Is het omdat je zelf authentiek wilt zijn? En daarmee exact hetzelfde doet en wilt? Plaats je jezelf boven ze? Waarom trek je je er überhaupt iets van aan? Je miste dit soms toch ook? Bovendien geniet je er ook van, want hé, ik zag je wel meezingen met ‘Hey Jude’ en biertjes drinken alsof je nog in de Gobi woestijn bent. Drink, uh, denk er maar een beurt over na.

•    Je bezoekt indrukwekkende oorlogstunnels (niet geschikt voor mensen met claustrofobie) en reist daarna met twee meiden naar Hue, een plaatsje vol historie. Veel tijd om dit te ontdekken heb je niet, want jij hebt iets belangrijks te regelen. Morgen gaan jullie namelijk achterop de motor de Hai van pass doen. Het is een van de mooiste kustroutes van de wereld en bekend van Top Gear. Het is 140 kilometer en brengt je via een prachtige route (bovenop een berg en langs de kust) van Hue naar Hoian. Onderweg maak je geweldige stops in traditionele vissersdorpjes en bij mooie uitzichtpunten. Reken maar dat jij daar van zult genieten. En niet zo’n beetje ook. Twee stappen vooruit! Maak er met deze snelheid anders maar drie van.

•    Oei, je hebt iets verkeerds gegeten en hebt al twee dagen lang veel pijn en diarree. Dus dat is waar iedereen zo voor waarschuwt. Je was even vergeten hoeveel pijn dit kan doen. Een paar dagen in de foetushouding. Even wachten dus.  

•    Je doet het even een weekje rustig aan in Hoian. Je lichaam wil uitrusten en vindt het erg warm, je hoofd is vol want het einde van je visum komt in zicht. Je denkt na over je volgende stap, bezoekt het strand, leest, drinkt goede koffie met prettig gezelschap, je shopt en neemt een voetmassage. Het dorpje kenmerkt zich door alle kleurrijke lampionnen, bootjes, bruggen en de hordes toeristen. En altijd weer die Ed Sheeran die uit de speakers dreunt. Is het niet de karaoke dan is het Ed wel die de show steelt in eigenlijk alle landen die je tot nu toe bezocht. Hoe kon je ooit denken dat dat nummer je op sentimentele wijze enkel zou doen herinneren aan de fijne (afscheids)feestjes/borrels vlak voor je vertrok?   

•    Gefeliciteerd, je hebt inmiddels bijna alle vervoermiddelen afgestreept. Paard, kameel, fiets, mountainbike, scooter, motor, auto, busje, bus, tram, trein, metro, boot, vliegtuig. Drie passen vooruit.

•    Goodmorning Vietnam! Het is kwart over zes in de ochtend. Je loopt door het dorpje dat gisteravond nog zwart van de mensen zag en waar je nu op je dooie gemakje doorheen slentert. Het dorp ontwaakt. De mensen echter niet. Zij hebben de dag al verwelkomt en drinken thee, vegen de stoepen voor de tempel en starten de toeristische kermis op. Waar je uren later bestormd wordt met de vraag of je iets wilt kopen, lijken de inwoners van Hoian je nu niet gade te slaan.  Dit is hun moment. Je gunt het ze meer dan je ze duidelijk zou kunnen maken. Je wilt de ferry nemen naar Cham Island, een klein eilandje met veelal wildernis en een ouderwets vissersdorpje. De ferry blijkt een grote houten boot waar Rederij Doeksen nachtmerries van zou krijgen. Mensen laden de boot vol met rijst, fruit en bier. Het is er een drukte van belang. Je twijfelt even of je hier wel goed bent, maar dan maakt een man je duidelijk dat je daarginds wel even koffie kunt drinken. Hij roept je wel. En dat is wat hij doet. Daar zit je dan. Tussen de pakken rijst en de lokale bevolking op een wiebelige boot. Je raakt aan de praat met een man die je vertelt over het leven hier, het toerisme en het eiland. Het eiland is volledig afhankelijk van goederen van de vaste wal. Ze leven er van de vis en er wonen weinig jonge mensen omdat er geen werk is. De schipper rookt een sigaar. De vietnamezen nemen je nieuwsgierig op. De rit, die negentig minuten zou duren, beslaat drie uren. En ineens begrijp je je eigen onrust van een week geleden. Het was niet vanwege alle toeristen. Evenmin was het de hunkering naar authenticiteit. Het is de beleving waar je naar op zoek bent. De ervaring. Het af en toe verdwalen. En alles wat daarbij hoort. En dat kun je krijgen. Want terwijl je hier over nadenkt moet je je ogen dichtknijpen om niet over te geven. De zuid Chinese zee is ook bij lange na niet de Waddenzee… kinderen spugen in zakjes en sommige volwassenen trekken bleek weg. Het schip is nog niet aangemeerd, of een jongeman springt aan boord. Op het papier dat hij vasthoudt staat jouw naam. Je wordt met drie andere toeristen op een kleine houten boot gedropt en zit dan opnieuw volledig ingepakt tussen de goederen. Dit bootje brengt je naar het dorpje waar je overnacht. Een stap vooruit dus maar.

•    Eén zin in de Lonely Planet vormt een hoofdstuk van jouw reis. Wat is het hier schitterend. Palmbomen, een blauwe zee, vissersbootjes… men houdt siësta, ligt in hangmatjes of speelt een kaartspelletje. Nieuwsgierig staren ze je aan. Een vrouw zegt dat ze je zo mooi vindt en vraagt of je bij haar wilt komen zitten. Een dreumes geeft je een paar nootjes. Toeristen komen hier weinig. Veel is het ook niet. Een basisschooltje, een tempel, wat huizen. En heel veel wildernis. Elektriciteit hebben ze nog niet zo lang, internet nog steeds weinig. Je slaapt bij een lokale familie dat geen Engels spreekt. Hun (dove) zoon neemt je mee snorkelen op zijn oude houten boot met dieselmotor. En…je hebt Nemo gevonden! Ze koken voortreffelijk en je eet dagelijks vers gevangen vis. (Oh. Sorry Nemo) In de avond lig je in een muskietennet gewikkeld met twee ventilatoren op je gericht. Het is een klein paradijs en je komt er meer tot rust dan in alle kloosters die je tot dusver bezocht. Gezinnetjes eten ‘s avonds samen bij de tv (!), koken op straat en ruilen onderling goederen. In de vroege ochtend gaan ze vissen. Een man loopt voorbij met wat levende eenden. Vrouwen doen handwerk. Kinderen spelen buiten en komen voorzichtig naar je toe om hun Engels te oefenen. De hond komt bij je liggen onder je hangmat. Iedereen is nieuwsgierig en vriendelijk. Je leest ‘Pogingen iets van het leven te maken’ van Hendrik Groen. Nou, dit is best wel een goede poging, mijmer je vanuit je hangmat. Hier zou je wel voor altijd willen blijven. Hoewel, zeg dat niet hardop, want de zoon vroeg jou net om met hem te trouwen. En hij houdt je wel erg goed in de gaten… Echt makkelijk kom je hier na twee nachten trouwens ook niet meer vandaan. ‘Eén’ gebaren ze. Je boot vertrekt over een uur. Of om één uur. Geen idee. En dan moet je toch echt nog even mee vissen op zee. En hangen ze een ketting om je nek. Je bent intussen ook half opgenomen in een fijne Vlaamse familie met wie je de homestay deelt. Hun zoontjes komen af en toe enthousiast naar je toegerend om te vertellen over hun avonturen. En of je mee gaat vissen. Diens ouders vragen je met lieve ogen of je je soms niet eenzaam voelt. Ook de Vietnamezen lijken zich dat af te vragen. Alleen reizen vinden ze vreemd. “Where is your friend? Just you?” Het lukt je tegenwoordig om met een oprechte glimlach te antwoorden. “Yes. Just me.” 
Uiteindelijk verlaat je het eiland trouwens op elegante wijze: in een speedboot. Totaal uitgerust zweef je over het bord. 

•    Stop maar weer even met zweven.  Je hebt je hoofd nodig. Leuk zo’n open plan en een spontaan nachtje extra op dat eiland, maar hoe zit het met je planning? Je visum verloopt bijna. Wat is je plan? Je sluit jezelf even af met google en wat vliegtuigmaatschappijen. Blijf een beurt staan.

•    Je plan is rond. Je neemt de nachtbus naar Dalat, een plaats dat op 1500 meter hoogte ligt. Het kost je een uurtje of achttien, maar dat heb je wel voor het uitzicht over. Het is er koel, zo’n 22 graden. Een ware verademing. Het bergachtige landschap kent veel watervallen en de Franse invloeden zijn hier zichtbaar. Het landschap zelf doet je overigens ook denken aan de Alpen. De bus is heel hip. Zo heb je airconditioning (de deuren sluiten niet goed) en een heus achtbaan gevoel zoals je soms langs de afgrond scheurt. (Met je tas op schoot en een slapende reisgenoot op je schouder. Het brengt de mensen bij elkaar, zullen we maar zeggen.) Vanavond proost je op Connexxion. Je huurt een mountainbike die kwalitatief niet onder doet voor een studentenfiets. Maar hé, toegegeven: sinds je studententijd heb je ook nooit meer op een degelijke fiets gefietst. Bovendien ben je opgevoed met een vrij ruime opvatting omtrent het woord ‘nieuw’. Zo verbood je vader je op je zestiende om op je nieuwe fiets naar de kroeg te gaan. Je kreeg het ding in groep vijf. (Na ‘heit’ en ‘mem’ was ‘ductape’ dan ook het eerste woord dat je leerde) Fietsen is hier überhaupt wel ambitieus. Hmm. Eerst maar koffie. 

•    Je geniet nog even van Vietnam en eet bij een lokaal tentje. Dit betekent: zoek een huis met daaraan vast een eetgedeelte. Je herkent het aan het tl-licht, enorm veel spullen, een boeddhistisch hoekje (al dan niet met wierrook), geposeerde familie foto’s aan de muur en oncomfortabele plastic stoelen. Vaak ben je de enige gast. Als je geluk hebt kijkt de familie op een enorm scherm naar een Koreaanse soap. (Inderdaad, zoals ook in Mongolië en China. Korea heeft hier waarschijnlijkheid een voorbeeldfunctie) Jij doet ondertussen alsof je de soap (met ontzettend veel drama en trage beelden) interessant vindt en probeert nonchalant met je stokjes te eten, terwijl je je afvraagt of dat kommetje met vloeistof soep, thee of een sausje is. (En aan hun gezichten probeert af te lezen of ze stiekem ook grapjes over je maken) Soms ontstaat er een spontane Engelse les met de kinderen waar je je volledig aan kunt opladen. Waggel na het eten (= altijd teveel) een stap vooruit. Oh ja, je betaalt er trouwens 1 á 2 euro…

•    Je geniet nog even van Dalat. Je neemt de kabelbaan naar een tempel bovenop een berg. Het regent die avond, alle restaurants zitten vol en je bent moe. En dus doe je iets wat je al drie maanden niet meer gedaan hebt: pizza en Netflix. En ineens lijkt de brakke zondag in Nederland weer dichtbij ;-) de volgende dag reis je erg vroeg alweer door naar Ho Chi Minh (of ‘Saigon’ zoals de vietnamezen het noemen in verband met de gevoelige associatie met de oorlog). Er is om zes uur nog geen ontbijt beschikbaar en dus loop je naar een kleine supermarkt: een soort mini kelder met een ouderwetse radio. Ze doet het licht even voor je aan. De openingstijden? Van zes tot negen. In HCM overdenk je je maand in Vietnam en constateer je dat je met name onder de indruk bent van de prachtige natuur. Eén ding is echter wel teleurstellend maar helaas wel ‘part of the game’. Het viel je in China ook al op. Een zesjarige Vlaamse milieu activist in de dop verwoordde het treffend: “Wow. Al die troep. Dit is héél slecht voor het milieu!” En dat is het. 

•    Zie je dat grote lint daar? Loop er maar heen. Het is de eindstreep. Gefeliciteerd! Je hebt het spel uitgespeeld. Hoe vond je het? Ik zal het stokje nu weer van je overnemen. Vervelend, maar ik doe het graag voor je. Morgen vlieg ik naar mijn volgende bestemming: Kuala Lumpur. Hier blijf ik een paar dagen. Dan verlaat ik Maleisië weer en vlieg ik naar Sumatra. Oei, zie ik je denken, is dat niet iets met de Gouden Eeuw? Zeker. En iets met de Islam, het Hindoeïsme, oerwoud, vulkanen, orang-oetans, tijgers, neushoorns en olifanten.  

Ik heb er heel erg veel zin in. Dit land stond al een poosje in de wachtrij. Op naar het volgende spel. Een nieuw level.

Mag ik beginnen?