Aziatisch Dagblad

Extra editie Maleisië – juli 2017

Indonesische ambassade onder vuur
Kuala Lumpur – De Indonesische ambassade in Kuala Lumpur bevindt zich in zwaar weer. ‘Het regent klachten’ zo meldt een medewerker die liever anoniem blijft. De informatieverstrekking is onvoldoende. Veel toeristen voelen zich slachtoffer van dit bureaucratische ‘noodweer’. De laatste jaren is er veel te doen omtrent de regelgeving voor het afgeven van visums voor buitenlandse toeristen. Onder andere Nederlanders hebben het zwaar als zij langer dan 30 dagen in Indonesië willen blijven. Met name het Indonesische  immigratiebureau in de hoofdstad van Maleisië scoort slecht. Het kantoor in de buurstad Penang heeft de zaken beter op orde. Ook de Indonesische ambassade in Nederland scoort hoog in de peilingen. De Nederlandse Anke O. is één van de gedupeerden. “Ik voelde me altijd wel verbonden met Indonesië” laat ze het AD weten. “Ik wilde dan ook graag de flexibiliteit om langer te blijven. Ter plekke verlengen is veel gedoe. Het leek me daarom handig om het alvast in Maleisië te regelen. Ik ben er nu toch.” Met de nieuwe regelgevingen is het voor Nederlanders mogelijk om een gratis visum voor dertig dagen te krijgen, maar deze kan niet worden verlengd. Veel reizigers kiezen dan ook voor een zogenaamde ‘visumrun’ of proberen hun visum in Nederland of het buitenland in orde te krijgen. Kuala Lumpur is hiervoor al jarenlang een populaire bestemming. Het kantoor is erg streng, zo ondervond ook Anke. “In totaal ben ik er wel vijf keer geweest. Ik was er een complete werkdag, verdeeld over drie dagen. Twee keer werd ik teruggestuurd. De eerste keer omdat ik geen bankafschrift bij me had. De tweede keer omdat ik geen lange mouwen droeg. Belachelijk. Ik droeg een lange broek en een t-shirt met mouwen die mijn schouders volledig bedekten. Ik kom er tempels mee binnen maar de ambassade weigert me.” Ook de informatievoorziening laat te wensen over. Anke vertelt: “Alle vijf keren was het onduidelijk waar ik moest zijn. Het is erg druk en onduidelijk. Ik heb urenlang gewacht.” Op niks, zo blijkt later. De ambassade weigert en geeft haar uiteindelijk geen visum. “Toen ik mijn paspoort tijdens mijn vijfde bezoek ophaalde, werd mij verteld dat het proces geannuleerd was. Alle moeite voor niks. Ik heb er een vliegtuig voor moeten laten schieten. Ja, het huilen stond me nader dan het lachen. Als ik dit had geweten was ik er nooit aan begonnen”. Inmiddels kan de 26-jarige verdwaalde Friezin zonder woonplaats er wel om lachen. “De ambassade was dertig minuten lopen van mijn hostel. Het was een goede work-out” lacht ze. “Maar balen doe ik wel.” Onderzoek moet uitwijzen of de ambassade in Kuala Lumpur aansprakelijk kan worden gesteld. De betreffende ambassade wil ons vooralsnog niet te woord staan.

Kuala Lumpur geteisterd door apen
Kuala Lumpur - De hoofdstad van Maleisië wordt geteisterd door apen, zo laat de woordvoerder van een lokaal persbureau weten. Premier Najib Tun Razak reageert geschokt. “Het is een ramp. De apen dreigen de stad over te nemen. Ze zijn overal. Toeristen maken selfies met de apen, maar het is helemaal niet grappig. We kauwen op de wereldproblematiek, hebben onze handen vol aan de huidige politieke situatie. Dit kunnen we er gewoon niet meer bij hebben.” Hoe de stad aan zoveel apen komt is onduidelijk. Apenspecialist M. Onkey suggereert: “Waarschijnlijk heeft een toerist een verdwaalde aap gevoerd. In de huidige tijd verspreidt dit bericht zich natuurlijk razendsnel. Nu is er geen houden meer aan.” Wat Maleisië aan het probleem wil doen wordt niet duidelijk. Het interview met de premier werd voortijdig beëindigd in verband met een rondrennende aap.   

Backstage
Bij het Aziatisch Dagblad geloven we in de kracht van de juiste context. Wij geloven dat nieuwsberichten alleen waarde hebben als zij in de goede context en in een eerlijk, onafhankelijk perspectief worden geplaatst. In ‘Backstage’ behandelen we de achtergrond van onze artikelen en geven we een inkijkje achter de schermen. Deze maand: ‘Kuala Lumpur als wereldstad.’  

Kuala Lumpur is de prachtige hoofdstad van Maleisië. De stad heeft bijna 1,8 miljoen inwoners en kenmerkt zich door een grote diversiteit aan stedelijke bebouwing; van oude koloniale bebouwing, Chinatown en Little India tot de moderne en vooral hoge gebouwen die sinds de jaren negentig van de twintigste eeuw het stadsaanzicht bepalen. Het vormt een apart federaal territorium binnen Maleisië. De meest bekende gebouwen van Kuala Lumpur zijn de Petronas Twin Towers. Met hun 452 meter waren zij enige tijd de hoogste gebouwen ter wereld. 

De bevolking bestaat uit Maleisiërs (u verwacht het niet), de Chinezen (die zijn ook overal) en de Indiërs. (En die staren. Lang en intens) Alle bevolkingsgroepen vinden het leuk om foto’s van je te maken en je in het Engels enthousiast aan te spreken op straat. Pas wel op voor het Arabisch… Ze praten graag over je. Maar het is niet wat je denkt. Of juist wel... 

Een trouwe lezer beschrijft het als volgt: “In Kuala Lumpur kan alles. De stad bruist. Je hoort alle talen door elkaar en ziet alle religies, nationaliteiten en (sub)culturen hier terug. Ik zag laatst een monnik en een islamitische man naast elkaar wachten voor het stoplicht. Een tulband, een boerka, een hoofddoek of een G-starbroek: hier kan het allemaal. De stad lijkt een afspiegeling van de hele wereld. Ook armoede en rijkdom leven hier vlak naast elkaar. Ik was er eens verdwaald, daar ben ik heel goed in. Toegegeven, ik deed mijn best ook niet echt. Ik liet me verleiden om de weg kwijt te raken. De stad intrigeert me in al haar facetten en ik vroeg me enthousiast af wat er om de volgende hoek zou zijn. Toen was ik verdwaald. Ik kwam per ongeluk op plekken die ik ‘de achtertuin van KL’ zou willen noemen. Je zag er nog net de vuile was hangen. Zo fascinerend: het ene moment vraag je de weg in een zeer armoedige wijk, tien minuten later word je in een moderne trein naar je bestemming gebracht.”

Meet weten? Kijk voor meer verdieping op http://www.wikipedia.nl/Maleisië    

Voor(ik)oordeel-tje van de maand
Iedere maand wordt er een voor(ik)oordeel-tje gepubliceerd om bewustwording rondom (voor)oordelen te stimuleren.  Deze maand is het woord aan lezeres Ekna, die tijdens haar vakantie per ongeluk tegen een voor(ik)oordeeltje aanliep. Dit is haar verhaal.

“Zoals iedere toerist in KL bezocht ik de Twin Towers. Toen ik naar binnenliep, kwam er een Pakistaanse man van middelbare leeftijd op me aflopen. Hij vroeg me de weg. Of beter gezegd: we vroegen elkaar de weg. Een typerende situatie voor deze wereldstad, waar zoveel culturen samenleven dat niemand meer weet wie de toerist is. Toen bleek dat de tickets uitverkocht waren, vroeg hij me of we samen met de taxi naar de KL Tower zouden gaan. Ook daar was een uitzichtpunt. Een taxi delen leek me niet het allerbeste idee. Ik stelde de bus voor en hij ging akkoord. Wat ik maar wilde. Ik was een beetje in de war. Was het überhaupt wel een goed idee om samen met deze man te gaan? Hij vertelde dat hij hier voor een zakenreis was en veel geld had. Ik hoefde me niet bezwaard te voelen, hij zou betalen. Ik koos voor de bus en daar stonden we, opgepropt tussen de anderen. Hij protesteerde niet. Toen we uitstapten stelde hij voorzichtig voor om voor het laatste stuk toch een taxi te nemen. Alleen als ik dat ook wilde. Hij maakte een foto van de taximeter, ‘because you have to be very carefull!’ Ik vertrouwde hem, maar voelde me ergens toch oncomfortabel. Hij betaalde de taxi en het toegangskaartje. Hij stond erop. “You are my guest.” Hij wilde graag met me dineren en ik kon morgen met hem mee naar een eiland als ik dat wilde. Hij leek dolblij dat hij een maatje had gevonden. Toen bleek dat ik niet mee zou gaan, oogde hij erg teleurgesteld maar hij drong niet aan. Hij stelde voor foto’s van elkaar te maken op het uitzichtpunt. Toen ik even later wegging omdat ik met iemand afgesproken had, begreep hij dat. Hij bood mij een taxi aan maar accepteerde mijn afwijzing. Hij vroeg mijn nummer zodat hij de foto’s kon sturen. Met een teleurgesteld gezicht zwaaide hij me uit. Toen ik wegging vroeg hij me iets te beloven. Het geld dat ik bespaard had voor het entreekaartje moest ik gebruiken voor snoep voor de ‘speciale’ kinderen waar ik mee werkte. ‘Want die kinderen zijn erg belangrijk.’ Hij keek me indringend aan. Ik schaamde me. Ik had niet gelogen, maar er alleen niet bij verteld dat die baan inmiddels al jaren geleden was. Die kinderen zijn inmiddels schreeuwende pubers en mij al lang weer vergeten. Ik keek naar zijn teleurgestelde gezicht. Een gevoel van spijt bekroop me. De enige over wie ik inmiddels oordeelde, was ik zelf. Waarom had ik aan zijn intenties getwijfeld? Die avond kreeg ik de foto’s. Hij wenste me een veilige reis toe.”         

Ook een voor(ik)oordeel-tje? Tip de redactie!

Rubriek ‘bijzondere ontmoetingen’
Met een pen in haar linker- en koffie in haar rechterhand,  reist onze columniste de wereld over. Altijd op zoek naar verhalen die schreeuwen om verteld te worden. In haar rubriek ‘bijzondere ontmoetingen’ staan haar ontmoetingen centraal. (En dat zijn er nogal wat nu ze inmiddels drie maanden in hostels leeft.) Deze maand het verhaal van Eva.

Ik vond haar stiekem een beetje vreemd. Ik sliep in een dorm en deelde een kamer met vijf andere vrouwen. Eva sliep veel en was niet erg sociaal. Ik kreeg geen hoogte van haar en het enige contact dat we hadden was mijn mompelende ‘sorry’ als ik om half twaalf ’s morgens binnenkwam, het licht aandeed en zag dat zij nog sliep. Een medaille hing triomfantelijk aan haar bed. Ze had een enorme koffer bij zich én een backpack. Ze had van alles. Een strijkijzer, een toaster, skates, cadeautjes om uit te delen en elf paar schoenen. Veel liet ze achter in hostels. Op een ochtend won mijn nieuwsgierigheid van het gemak om te zwijgen. Ik vroeg of ze vandaag plannen had. Die had ze niet, ze wachtte al dagen op haar visum. Toen ik voorstelde om samen een hapje te eten, vloog ze me bijna om de hals van enthousiasme. Dat enthousiasme bleef. Ze wilde alles betalen, maakte overal foto’s van, kwam steeds net iets te dichtbij, volgde mij in alles en wilde me de hele tijd rondleiden. (Ook als ik de weg wist en zij niet.) Ik moest alles beslissen, zij volgde. Het irriteerde me af en toe en ik vroeg haar waarom ze alles wilde betalen. Er kwam niet echt een antwoord. Na een paar uren vertelde ze me aarzelend waarom ze op reis was. Ze wilde niet reizen om te feesten. Ze had geen honger naar het ervaren van andere culturen. Een bucketlist had ze al helemaal niet. Ze vertelde me dat ze marathons over de hele wereld rende. Soms 18 in een jaar. Ze zag mijn gezicht en viel stil. Met tranen in haar ogen vervolgde ze: “Ik moet het waarmaken voor mijn moeder. Ze overleed dit jaar. Samen maakten we dit plan. Ze stond altijd bij de finish om mij op te wachten. Nu is ze er niet meer. Mijn moeder was mijn alles. Ik heb niks anders meer dan dit. Daarom heb ik zoveel spullen mee. Ik denk dat ik jaren weg blijf.” Ik denk terug aan mijn lachende reactie toen ze het strijkijzer liet zien. Mijn grapje of ze misschien op de vlucht was. Ze legt uit het thuis niet meer te trekken. “Alles herinnert mij aan haar. We deden alles samen. Ik blijf maar denken dat ze elk moment terugkomt. Maar ze komt niet terug. Nooit meer. Ik moest weg.” Nu is het mijn beurt om stil te vallen. “Maar laten we plezier maken!” roept ze. ”Gek doen.” En ineens weet ik niet meer zo goed hoe dat moet.

Ingezonden brief: 
Anoniempje89: Ik wil Simo uit Dubai en Natascha uit Engeland bedanken. Zij lieten me kennis maken met het beste concept van de wereld: een chocolade café. Ik heb mijn zingeving hervonden.

  
  
Abonnement? 
Nooit meer iets missen over dit prachtige continent? Neem dan een gratis abonnement op het Aziatisch Dagblad. Aanmelden kan hieronder bij ‘mailinglijst’. 

Let wel: de volgende editie kan even op zich laten wachten. De volledige redactie is een poosje in de rimboe in Sumatra om daar diverse trekkings te doen. Van Starbucks koffie naar een koude douche. Van de monorail naar onverharde wegen. Van iedere tien minuten gratis openbaar vervoer naar twee vluchten in een week. Van billboards naar kakkerlakken. Van stoplichten naar de jungle. Van WiFi naar beperkt elektriciteit. 

En van spontaan twee blogs in een maand naar één rooksignaal.