Ondertussen in Rusland...

Ze had me al lang gezien. Natuurlijk had ze me al lang gezien. Ze had me al op de foto gezet terwijl ik nog onwennig om me heen keek op zoek naar een koffietentje waar ik het uur tijdsverschil zou kunnen overbruggen. Twintig over zeven, Nederlandse tijd, zou ik in Sint Petersburg aankomen. Ze vroeg me of ik wel zeker wist of het de Nederlandse tijd was. Ik sms- te bevestigend. Dat ik het mis had begreep ik al snel toen de steward me om half zes kwam wekken. We waren er bijna. Maar Anne, die lieve eigenwijze Anne,  had het al lang in de smiezen. En zo stond zij mij met een brede glimlach op het station op te wachten. Een uur ‘te vroeg’. De held. Ons avontuur kon beginnen. 

Wat er aan vooraf ging? Ik vat het graag in 1 woord samen: chaos. Neem wat emoties, tel er afscheid nemen bovenop. Plus loslaten,  avontuur, verhuizen , een portie stress en een matig organisatievermogen. Tel dit bij elkaar op en vermenigvuldig. Neem de wortel van dit product en je hebt de absolute uitkomst: chaos.  
Op de dag van vertrek stapte ik met gemengde gevoelens uit bed. Vroeg in de ochtend wachtte mij op het treinstation echter een grote verrassing. Vijf lieve vrienden kwamen me als verrassing uitzwaaien.  De knoop in mijn maag verdween acuut en maakte plaats voor een brede glimlach die ik de hele dag zou dragen.  Ik voelde me het meest gelukkige mens op aarde maar besefte ook dat ik er een probleem bij had. Ik was simpelweg omringd door teveel lieve mensen. 

Ik reisde via Berlijn, waar ik in de trein naast een oma terecht kwam. Ik wist dat het een oma was omdat ze zelfgemaakte gehaktballetjes bij zich had en kruiswoordpuzzels maakte. Om het half uur vertelde ze me hoe mooi Duitsland was. Ja toch? In Berlijn stapte ze uit. En net toen ik het even vergeten was, herinnerde ze me er toch nog even aan. ‘Mooi he?’ In Berlijn nam ik de trein naar Poznan, Polen. Even dacht ik in een Harry Potter film te zijn beland. De Zweinsteinexpress bestaat! Toen een Poolse vrouw met de snoepkar langskwam, moest ik me beheersen om geen chocokikkers te bestellen. Ik deelde de coupé met een Pools gezin. Een jong meisje glimlachte af en toe naar me en bewees dat een taalbarrière niet echt hoeft te bestaan. Niet echt, maar hij is er wel. Zo werd me duidelijk toen ik plaatsnam in deze trein. Er werd geen Engels meer gesproken,  er werd niks Engels omgeroepen en de strenge Duitse conducteurs hadden plaatsgemaakt voor Poolse, niet Engels sprekende medewerkers. Welkom in Oost Europa.

Vanaf Poznan nam ik de trein naar Katowice. Ik maakte kennis met een vader en zoon uit Nederland die een aantal dagen naar Polen en Tsjechië reisden.  Met z’n drieën filosofeerden we de wereld rond in twee uren. Een fijn gezelschap dat helaas al gauw weer haar eigen weg vervolgde.  Rond middernacht was ik in Katowice. Ik hoefde alleen nog maar mijn nachttrein naar Sint Petersburg te halen. Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Nergens stond het aangegeven en niemand die Engels sprak. Even zag ik mezelf rond middernacht door Polen zwerven, op zoek naar een hostel. Uiteindelijk kwam hij dan toch met vertraging. Verkleumd maar blij als een kind stormde ik de nachttrein binnen.

De steward was Russisch en sprak wederom geen Engels. Hij begeleidde me naar mijn slaapcoupé. Toen de deur open ging schrok ik even. De krappe coupé was volledig gevuld met een forse vrouw en haar bagage. Ik kon geen kant op (laat staan met mijn backpack) en moest proberen op het stapelbed te klauteren. De vrouw was Russisch, oud en invalide. Ze sprak steeds Russisch tegen me en keek teleurgesteld wanneer ik niks verstaanbaars terug kon zeggen. Een uur later probeerde ze het dan  opnieuw,  wie weet kon ik het inmiddels toch spreken. Regelmatig werd ik wakker van haar harde, oude Nokiatune waar ze vervolgens in een razend tempo Russische woorden in schreeuwde. Ze zuchtte veel en kon zich moeizaam bewegen. Vanuit het stapelbed probeerde ik haar af en toe te helpen. Ze glimlachte dan en brabbelde vrolijke Russische woorden. Ik wilde wel zeggen hoe dapper ik haar onderneming vond maar ons gedeelde vocabulaire was niet meer dan ‘Minsk’. De onuitgesproken woorden zweefden vredig tussen ons in.  We verdroegen elkaar in stilte.

Midden in de nacht werd ik ruw wakker gemaakt. Paspoortcontrole, we naderden de Wit-Russische grens. Ik zag mijn eigen gezicht levensgroot op een computertje tevoorschijn komen. Twee vrouwen keken me indringend aan en bleven maar staren naar mijn paspoort. Ik hoopte hard dat mijn slaperige hoofd nog overeenkwam met de pasfoto. Ik vulde slaapdronken wat formulieren in. De vrouwen schalden van alles in het Russisch.  Mijn coupégenoot  genoot brabbelde van alles terug. Op hoop van zegen... Ik werd inmiddels al buiten schot gelaten.  Als ik een vraag stelde, werd er door de steward een geïmproviseerde tolk bij gehaald. Je kunt veel van Russen zeggen, maar hartelijk zijn ze zeker. Na achtenveertig uur treinreizen was het dan zover. Ik was in Sint Petersburg.  De hartelijke steward griste bij het uitstappen mijn vuilniszakje uit mijn handen. Hij liep er daadkrachtig mee naar de prullenbak en gooide het weg. Helaas voor mij was dit het verkeerde zakje. Ik had er voedsel in bewaard. Toen ik dit deze beste man vertelde, knikte hij en bood hij zijn excuses aan. Vervolgens gooide hij toen ook mijn andere zakje weg. Ik gaf het op en viste met lichte gêne mijn tas weer uit de prullenbak. 

Anne begeleidde me als een ware professional naar het hostel, alsof ze hier al dagen rondliep. De douche was zeer aangenaam,  al is deze hier gloeiendheet of juist ijskoud. Volgens Anne zijn de ingrediënten ‘geduld en precisie’. Ik beschrijf het meer als ‘frustratie en vorm van de dag.’ Het personeel in het hostel is aardig, maar spreekt evenmin Engels. Toen ik een sleutel van mijn kluis wilde, gaf de receptionist me zijn telefoon in handen. Ik moest het zelf maar aan iemand die Engels sprak vragen. Vier keer gaf ik de telefoon heen en weer. Na een kwartier snapten we elkaar en bleek dat de sleutel kwijt was. Opnieuw viel me op hoe hartelijk Russen kunnen zijn,  maar ze dit door hun uitstraling (we telden op straat hoe vaak ze lachten maar kwamen niet zover) en slechte Engels, niet altijd lijken.  In ons hostel zijn veel Russische mensen die graag wodka drinken en nieuwsgierig op onze Boer Zoekt Vrouw tune afkomen. Contact leggen gaat moeilijk,  maar juist dat maakt het contact ook makkelijk. Wat verder opvalt, naast de enorm imposante gebouwen, is de lengte van de roltrappen naar de metro. We doen er 2,5 minuten (Anne heeft getimed – alles voor de feitjes) over om naar beneden  te komen. Dat verklaart waarom veel Russen staand met een boekje de metro betreden. 

Sint Petersburg, een stad van contrasten. Op het ene moment lopen we door gouden kathedralen, op een ander moment lopen  we op een lokale markt met hurktoiletten.  Armoede en rijkdom staan hier zover van elkaar af, maar leven eveneens naast elkaar. De inwoners doen hun best om de stad toonbaar te maken.  Mensen vegen de stoep, wassen de ramen en jawel,  ook de leuningen van de roltrappen op het metrostation. De buitenkant lijkt centraal te staan. Ironisch genoeg kunnen we juist aan de buitenkant niet zien welk gebouw we instappen. Vaak worden we dan ook vaak verrast door Russische kneuterigheid of juist hippe tenten. (Of, zoals die ene keer, toen we een kantoor instapten in plaats van een supermarkt. De Russische beveiligers konden een glimlach toen niet onderdrukken.)

Behalve het rochelen (het zijn dus niet alleen de Chinezen) en de kledingdracht  (vrouwen dragen vaak party’ en hoge hakken, hun kinderen worden in skipakken gehesen) passen we ons goed aan. We lunchen zoals het hoort,  uitgebreid en met dessert. We bezoeken een plaatselijke universiteit, het jazzcafé en doen culturele kennis op in de Hermitage. Men spreekt ons in het Russisch aan. Klaarblijkelijk vallen we hier niet op. ;-)

Morgenavond nemen we de nachttrein naar Moskou. Zondag wacht ons volgende avontuur: de Transmongolië Express. We leveren ons WiFi en mobiele netwerk in maar krijgen er Siberië,  de Gobi  woestijn, slechte noedels en Mongolië voor terug. En tot die tijd nog maar even genieten van het goede eten en het comfortabele bed. En, oké, misschien zelfs van de douche. 

Op naar het volgende station!

An(n/k)e