Hoe wij onze trein misten (en jij daar niet om mag lachen)

“Your train is tjoektjoek.” De vrouw achter het loket maakte er nog een ondersteunend gebaar bij. De woorden dansten nog een dag door ons hoofd. We haalden hem dus niet.  Waar ik in mijn vorige verhaal nog gekscherend over de wisselende tijdzones sprak en deed alsof ik niet wist hoelaat de trein exact vertrok, verzocht ik per ongeluk de goden. Een kleine ruis in de communicatie zullen we maar zeggen. Your train is tjoektjoek. En wij ‘koekoek’ dacht ik er achteraan terwijl ik een beetje  bleek weg trok. Hoe dan? Ik zie het je denken. Over die vraag buigen wij ons ook al een dag. We reizen met de trein. We hebben maar 1 taak: paspoort mee en de trein halen. Een kind kan de was doen. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

De dag begon zo goed. Uitchecken bij het hostel,  uitgebreid lunchen. “Nog negen uren tot de trein vertrekt, wat zullen we doen?” We doodden de tijd. We bezochten een uitzichtpunt, aten een visje en vertrokken ruim op tijd naar Irkoetsk. Tien uur zou de trein gaan. Waarom tien uur? Niemand die het weet. We hadden het beide in ons hoofd. Het was onze eigen waarheid en we vertrouwden op onszelf, de ander en ons gedeelde concept. Een luchtkasteel,  zo bleek later. En nee, we controleerden het niet.  Ja, de datum had ik eerder al gecheckt, dat dan weer wel. De tijd niet, dat klopte, dat is immers tien uur. Dat weet iedereen. Dat enkel de Moskou tijd op het ticket staat en het dus om een simpele rekensom vraagt, mag geen excuus zijn.  We vertrouwden en lieten los.  En dat hebben we geweten.

Uiteraard hadden we genoeg speling ingebouwd. We vertrokken uren van te voren. Het busje naar Irkoetsk zat vol. We moesten wachten op de volgende.  In het stadje aangekomen moesten we overstappen op een stadsbusje.  Het ‘busstation’ was zo onoverzichtelijk dat we het na een tijdje maar opgaven. We vroegen een voorbijganger en daar was ons alternatief: neem tram 2 en er is niks aan de hand. Volgens mij is tram 2 na de koude oorlog opgeheven, want zolang we er stonden: geen tram 2. Wel tram 1 en die hadden we ook kunnen nemen, begrepen we toen hij net weg was. Ach, genoeg tijd, dachten we, en geduldig wachtten we op de volgende. We arriveerden keurig een uur voor vertrek op het station. Dachten we. Dat uur deed het hem. De trein vertrok exact op dat moment.  En zo geschiedde. De domste actie van het jaar was voltooid.  Waarom hadden we in hemelsnaam, zoals we normaal altijd wel doen, de tickets niet gecheckt? 

Na de bureaucratische rompslomp (ze deden van alles, maar wat precies was ons niet duidelijk) met het slecht Engels sprekend personeel bij het loket, verging al onze hoop. Deze avond zouden we geen trein meer kunnen boeken. Het loket zou sluiten. De volgende dag zou er wel weer een trein gaan,  maar wellicht was deze vol en erg duur. Acht uur in de ochtend moesten we terugkomen. (Jaja, lokale tijd.) Maar de volgende trein (die maar weinig gaat) vertrok 8.12. Ai. 

Vol zelfverwijten, teleurstelling en onzekerheid liepen we met onze backpack naar de kroeg.  Mongolië was mijn favoriet, wat als er pas over een paar dagen plek was in de trein? We stonden op tijd. Om over ons Russisch visum, dat bijna verliep, nog maar te zwijgen. Chagrijnig nipte ik aan mijn Russisch bier. Anne en ik zaten zwijgend naast elkaar. We dachten even aan Thomas,  met wie we opnieuw een coupé zouden delen. Wat dacht hij toen de trein zonder ons vertrok? Af en toe mompelden we woorden als ‘stom’ en ‘onnozel.’ Soms  lachten we de teleurstelling even weg. We stelden hardop vragen. Wat nou als we dat busje eerder namen, of die tram eerder of als we nou eens hadden gecheckt… waarom hadden we nou niet gecheckt?! Onze stemming werd er niet beter op.  De sfeer in de kroeg was echter fijn. Russische meiden maakten muziek en we troffen de beste barman ooit. Hij sprak een beetje Engels (!),regelde een hostel voor ons en verdient wat ons betreft dan ook een lintje. Zijn vriend was taxichauffeur,  hij wilde ons wel even brengen. Galant als hij was, bleef hij bij het hostel nog even wachten en tilde onze bagage uit de auto. De deur van het hostel bleek echter dicht. De taxichauffeur belde het hostel en sprak Russisch in z’n telefoon. De eigenaar lag te slapen en deed uiteindelijk in z’n blote buik slapen. “Yes, you can stay but pay cash.” (Meer Engels sprak hij niet) We hadden er een probleem bij. Alle roebels hadden we zojuist opgemaakt voor ons vertrek uit Rusland. Midden in de nacht zochten we een bank om te pinnen. Russische meiden die uitgingen en voor een kroeg rookten, wezen ons de weg. Bij terugkomst in  het hostel konden we met handen en voeten duidelijk maken dat we dag erna graag een taxi wilden. We wilden er zeven uur weer staan. (Dat behoeft vast geen uitleg). Het hostel was lelijk en benauwd maar we konden er de nacht  (vijf uren) doorbrengen.  

’s Morgens om zeven uur stonden we klaar in de stationshal. Nou ja, Anne stond. Ik lag, misselijk van de drukkende benauwdheid van het hostel, slaapgebrek en het rijgedrag van de taxichauffeur,  midden in de hal. Een uur wachten en dan hopen op tickets… Als we die avond nog weg zouden kunnen, waren we al blij. Toen kwam Hij binnen. Hij droeg een groen La Coste shirt en ging demonstratief bij het loket zitten. Moesten wij dat misschien dan ook doen? “Are you Anke and Anne?” de man liep naar ons toe. Hij was van het Baikal Complex, de organisatie waar wij onze tickets hadden geboekt. De dames van het loket van de vorige avond hadden met hem gebeld. Hij wilde ons in de vroege ochtend in de trein proberen te plaatsen, de trein die we zo graag wilden halen maar die  niet haalbaar leek. Deze trein was veel luxer, sneller en we zouden er bijna rond dezelfde tijd zijn als anders.  De dure trein, rustig zo’n 110 euro, werd grotendeels door de organisatie betaald. Wij betaalden er beide nog twintig euro voor. Als we het maar even op een briefje schreven voor zijn chef. En ja,  hij wist dat het onze eigen schuld was. En nee, de organisatie was hier absoluut niet verantwoordelijk voor. Maar toch stond hij er. Ongelooflijk.  Deze meneer was een engel! We bedankten hem een stuk of vijf keer (en in stilte ook nogmaals de barman, taxichauffeurs en de man van het hostel) en renden naar de trein. Te mooi om waar te zijn. Ik ben, geloof ik, verliefd op ze allemaal.  Het tweede wonder voltrok zich bij aankomst in Mongolië. (Na een prachtige treinreis door de bergen) We annuleerden ons hostel toen we de trein misten en namen uiteindelijk een trein waarbij we een uur later aankwamen dan we in eerste instantie  door hadden gegeven. Na de annulering mailden we ze dat we geen idee hadden welke dag en tijd we zouden aankomen. Reden genoeg om aan te nemen dat we zelf op zoek moesten gaan naar het hostel en te hopen dat er nog plek was. Toen we arriveerden stond een lief Mongools vrouwtje ons, met een bordje met onze naam, op te wachten. Ze kon onmogelijk weten dat wij in deze trein zaten: het was in elk opzicht onlogisch.  Ze bracht ons naar het hostel en voorzag ons van koffie en een luxe ontbijt. Wij zijn echt de grootste gelukkelingen van de wereld.  

Dus hierbij mijn oproep:  vergeet asjeblieft alle vooroordelen en ga naar Rusland.  Het is het waard. En als je dan toch gaat, boek via Baikal Complex, drink een biertje met de barman in de kroeg tegenover het station in Irkoetsk en geef hem zijn verdiende lintje. Vergeet de Nederlandse,  Moskou of welke tijd dan ook, drink nog een wodka en neem uiteindelijk dan de taxi naar het hostel. Die ene dus, waar je alleen cash kunt betalen.

Ondertussen drinken wij er vanuit Mongolië een op Rusland. En op onze domme actie.

Ps. Ik ben mijn argumenten inmiddels verloren. Vergeet de titel en lach maar. We doen het inmiddels zelf ook. :-)